อยู่ในคืนอย่างเนี๊ยที่มีดาวเกลื่อนฟ้า
แต่เธอไม่มองกลับถามถึงจันทร์
แล้วพอจันทร์ส่องประกายให้เห็น
เด่นเป็นดวงสดใสแต่เธอไม่ดู
กลับไปคิดถึงเอาแต่ดาวไม่รู้เมื่อไหร่จะเห็น
เห็นที่เธออยากจะเห็นไม่รู้เมื่อไหร่
แหละเธอนั้นจะสุขใจคิดถึงเรื่องที่ไม่เห็น
ที่เห็นเธอก็ไม่ซึ้งอย่างนี้เมื่อไหร่
ที่เธอพอจะยิ้มได้อยู่ตรงไหนอยู่ตรงไหน
จะไกลใกล้สักเพียงไหนก็คงไม่ได้ช่วยอะไร
ให้เธอหลับฝันดีดีอยู่ตรงนี้อยู่ตรงนี้
จะฝากไว้อยู่ตรงนี้อยู่ที่ใจเธอเองนั่นไง
ถ้าเธอพอใจแค่นั้นพออยู่ข้างหน้าเธอนั้น
คือทะเลสดใสแดดเป็นสีทอง
ส่องบนพื้นทรายแล้วเธอก็กลับจะคอยแต่ถาม
อยากจะมองภูเขาไม่ดูบ้างเลย
ว่าทะเลสวยซักเท่าไรไม่รู้เมื่อไหร่จะเห็น
เห็นที่เธออยากจะเห็นไม่รู้เมื่อไหร่
แหละเธอนั้นจะสุขใจคิดถึงเรื่องที่ไม่เห็น
ที่เห็นเธอก็ไม่ซึ้งอย่างนี้เมื่อไหร่
ที่เธอพอจะยิ้มได้อยู่ตรงไหนอยู่ตรงไหน
จะไกลใกล้สักเพียงไหนก็คงไม่ได้ช่วยอะไร
ให้เธอหลับฝันดีดีอยู่ตรงนี้อยู่ตรงนี้
จะฝากไว้อยู่ตรงนี้อยู่ที่ใจเธอเองนั่นไง
ถ้าเธอพอใจแค่นั้นพอ
อยู่ตรงไหนอยู่ตรงไหนจะไกลใกล้สักเพียงไหน
ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรให้เธอหลับฝันดีดี
อยู่ตรงนี้อยู่ตรงนี้จะฝากไว้อยู่ตรงนี้
อยู่ที่ใจเธอเองนั่นไงถ้าเธอพอใจแค่นั้นพอ